…Is Mij niet waardig…
Dat was enkele malen het refrein in het Evangelie van de 13de zondag door het jaar.
Dat zal voor velen reden zijn om verschrikt of verbaasd op te kijken, dat van Christus je moeder of je kind bv niet centraal mag staan in je leven. Dat gaat erg tegen het levensgevoel van de meesten in. Velen zullen daardoor afhaken, of zijn al afgehaakt. Priesters en diakens horen het eindeloos vaak bij uitvaartgesprekken: dat de overledene er vast van overtuigd was zijn geliefde wederhelft weer te zien. Uiterst zelden daarentegen hoor je: dan zal ik Jezus en Maria zien,of: dan zullen we samen bij de Heer zijn.
Met dat laatste zou je precies , wellicht ongeweten, de apostel Paulus citeren uit zijn allereerste brief aan de christenen van Tessalonica.
Natuurlijk is die gedachte aan de geliefden uit ons leven voor de hand liggend. Maar een grote vraag is : kan zo’n sterke vooropstelling van de mensen waarmee je verbonden bent niet ook verstikkend werken?
Positief gezien: juist samen gemeenschappelijk iets of Iemand kennen en beleven kan naar zijn aard heilzaam werken. Ook daarom hebben we een Blijde Boodschap, het Evangelie.
Daarin wordt dan tegelijk aangeduid dat dat gemeenschappelijke ook weer te klein kan worden gezien. Dat is het grote gebrek van de moderne tijd bij uitstek. In onze tijd fungeren sport, of cultuur, of de natuur of de wetenschap als de grote thema’s die mensen samenbrengen en verenigen. In de zomer zijn dat vooral sportevenementen en popfestivals. Maar ook , waarom niet , bedevaartscentra.
Kun je alles gelijkschakelen als het maar verenigt en samenbrengt?
Dat is toch ook weinig voor de hand liggend. Kan bijvoorbeeld de sport veel meer dan amusement zijn en borg staan voor wat kortstondige plezierige gevoelens ( als onze favoriet wint)? Dan is de kunst al in een wat gunstiger positie omdat ze samenhangt met een serieuze en vasthoudende toeleg en de toevalsfactoren van de sport (winnen!) niet zo kent.
De godsdienst daagt dat alles uit met sterke uitspraken en pretenties: Hij, God , is het al, staat ergens in de Bijbel. Of Jezus die zegt: Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.
Daarin beleven wij christenen tegelijk een gezonde kritiek op de moderne pretenties van genoemde gebieden.
Of is de Wetenschap de souvereine koning van de werkelijkheid?
Op dezelfde dag van het eerdergenoemde stukje evangelie mocht onze Nederlandse wetenschapspaus, Robbert Dijkgraaf, weer de centrale persoonlijkheid zijn van The Mind of the Universe. Dit keer ging het over ‘wetenschap als het spelen met ideeën.
Gelukkig zat hij in een kamer met een schaakspel, want dat was het enig herkenbare in dit programma, waarin een wetenschapper uitvoerig mocht uitleggen dat ze een half uurtje naar Mars was geweest, of in een molecuul in het lichaam had rondgetoerd. En zoonlief was op weg om dit nog ver te overtreffen, al kon hij nog niet goed lezen.
Past.Jan Groos
